Poświęcenie kościoła
W niedzielę, 28 września 2003 roku uroczyste poświęcenie kościoła i ołtarza zakończyło ostatni etap budowy świątyni.
Ten niezwykle ważny moment w życiu parafii rozpoczął się procesją do kościoła. Architekt, Grzegorz Ratajski, przekazując przed wejściem Prymasowi Polski klucze do świątyni, mówił:
Tak oto w tym szczególnym miejscu Warszawy, tu, przy Trakcie Królewskim, w niespełna cztery lata po wmurowaniu kamienia węgielnego stanęła ta świątynia. Jako architekta spotyka mnie dzisiaj wielki zaszczyt wręczenia Jego Eminencji kluczy, które otworzą podwoje tej świątyni. Czynię to w imieniu wszystkich, którzy pod duchowym przewodnictwem ojca Kazimierza Lorka, proboszcza i przełożonego Prowincji Polskiej Zgromadzenia Księży św. Pawła – Barnabitów, z zapałem i oddaniem trudzili się, wznosząc tę budowlę – a więc mam tu na myśli różnych specjalności inżynierów, techników, robotników budowlanych, rzemieślników, artystów i mogę tu zaświadczyć, że wielu z nich pozostawiło tu cząstkę swego serca.
Zatrzymując na chwilę uwagę na formie świątyni, chciałbym wspomnieć, że została pomyślana jako znak naszych czasów, ale odnoszący się z szacunkiem do tradycji architektury sakralnej, a także kontekstu jej szczególnej lokalizacji.
Przyświecała nam idea, by ta świątynia obdarzona imieniem szczególnego patrona, św. Antoniego Marii Zaccarii, kojarzyła się z daleką, słoneczną Italią, by jej wnętrze promieniowało spokojem i harmonią, pomagając w skupieniu i modlitwie.
Dziękując Opatrzności Bożej za to, że wybrała nas do realizacji swoich marzeń, mamy nadzieję, że wzniesiona przez nas świątynia będzie godnie służyć Bogu i ludziom.
Witając kard. Józefa Glempa, Prymasa Polski, i zaproszonych gości, o. Kazimierz M. Lorek mówił:
Jest to dla nas, od 8 lat składających wiernie Bogu cześć w tej Parafii, dzień bardzo uroczysty. (...)Kościół ten wybudowaliśmy wraz ze wspólnotą wytrwałą modlitwą i ciężką pracą. Jest on widocznym znakiem świątyni, jaką wznosimy Bogu w naszych sercach.
Podczas Mszy św. kardynał Glemp wygłosił homilię:
I oto jesteśmy dzisiaj świadkami poświęcenia świątyni noszącej imię Świętego Antoniego Zaccarii. W ten sposób włączamy do panoramy naszych świętych jeszcze jedną postać, która swoje życie poświęciła Bogu. I przypominamy dzieje Kościoła z początku XVI wieku, w północnych Włoszech, kiedy to Opatrzność Boża powołała młodego lekarza Zaccarię do swojej służby, żeby przyjął kapłaństwo, żeby wokół siebie zgromadził ludzi, których urzeknie posługa wobec biednych, pomoc dziecku, czułość dla chorych, wrażliwość na rozszerzanie dobra przez misje, ale także niezwykła cześć dla Eucharystii, dla Chrystusa obecnego w chlebie, w sposób jakby najbiedniejszy, a jednocześnie przybliżający największe energie Boże poprzez miłość i pokorę.
Tak więc cieszymy się bardzo, że możemy wzbogacić nasze życie religijne właśnie o tę wspólnotę, która przybliżając nam postać swojego Założyciela, jednocześnie wprowadza w nasze życie tamte ideały, które się uzupełniają z tymi, które już posiadamy, związanymi z naszymi świętymi: Wojciechem i Stanisławem, Andrzejem Bobolą i Stanisławem Kostką, Maksymilianem Marią Kolbem i Bratem Albertem, i z tyloma męczennikami, których moglibyśmy wymieniać bardzo długo. Ale najważniejsze jest, że w tym wszystkim ukazuje się obecność Boga, który w każdym pokoleniu, na każdym kontynencie, w każdej dzielnicy pragnie przybliżać ludzi do siebie i sam do nich się przybliża. Obecność tutaj ojców barnabitów jest naszą radością. Przecież o to miejsce, co do którego wiadomo było, że będzie się zaludniać, starali się już księża marianie w czasach socjalizmu, ale nie chciano ich wtedy słuchać. Ksiądz prałat Bijak, z niedalekiego Wilanowa, także nalegał, aby tu był kościół. Aż wreszcie udało się zaprosić ojców barnabitów, aby swoją obecnością tutaj poświadczyli powszechność Kościoła, a za ojcami - jak ufam - przyjdą Córki Bożej Opatrzności. Tak właśnie się nazywają, ponieważ zawierzyły Opatrzności Bożej, a Matkę Najświętszą nazywają Matką Opatrzności Bożej - Jej przepiękny obraz jest bardzo znany nie tylko w tym Zgromadzeniu, ale także w wielu krajach.
Podczas Mszy św. namaszczono krzyżmem ołtarz i ściany kościoła. Poprzez namaszczenie ołtarz stał się symbolem Chrystusa, który przed wszystkimi został Namaszczony i tak jest nazywany. Ojciec przecież namaścił go Duchem św. i ustanowił Najwyższym Kapłanem, aby na ołtarzu swego Ciała złożył w ofierze swoje życie za zbawienie wszystkich. Namaszczenie kościoła oznacza poświęcenie go dla kultu chrześcijańskiego całkowicie i na zawsze. Następnie spalono na ołtarzu kadzidło, aby ukazać, że Ofiara Chrystusa, która w tym misterium wciąż jest obecna, wznosi się do Boga jako słodka woń. Wyraża to myśl, że modlitwy wiernych, pełne błagań i wdzięczności, docierają do tronu Boga. Okadzenie wnętrza kościoła wskazuje, że przez poświęcenie stał się on domem modlitwy. Przede wszystkim jednak okadza się lud Boży, gdyż on jest świątynią żywą, w której każdy wierny jest duchowym ołtarzem. Następnie nakryto ołtarz, by wskazać, że ołtarz chrześcijański jest miejscem Ofiary eucharystycznej oraz Stołem Pańskim, do którego wszyscy wierni przychodzą z radością, by posilić się Bożym pokarmem, czyli Ciałem i Krwią ofiarowanego Chrystusa. Nakryty ołtarz oświetlono, po czym oświetlono też cały kościół, przypominając w ten sposób, że Chrystus jest „Światłem na oświecenie pogan”, którego blaskiem jaśnieje cały Kościół, a dzięki niemu też cała rodzina ludzka. Na przygotowanym w ten sposób ołtarzu sprawowano Eucharystię.
Ojciec Lorek skierował do Prymasa słowa szczególnego podziękowania:
Pragnę wyrazić ogromną wdzięczność Księdzu Prymasowi za stałe, pełne życzliwości wspieranie misji barnabitów w Polsce, za szczere zainteresowanie naszymi poczynaniami i przychylność dla wszelkich naszych przedsięwzięć – dla budowy Centrum Kulturalnego Ojców Barnabitów, dla tworzenia się naszej Parafii pw. św. Antoniego Marii Zaccarii, dla wznoszenia naszego kościoła parafialnego.
Dzisiejsza uroczystość jest uwieńczeniem tego ostatniego etapu. Po przemianie duchowej, jaka w nas się dokonała w czasie pierwszych parafialnych Misji świętych zakończonych w ubiegłą niedzielę, możemy dzisiaj przeżywać tak doniosły moment, jakim jest poświęcenie naszej świątyni parafialnej, tym pełniej i głębiej, że wydarzeniu temu wysoką rangę nadaje obecność wśród nas właśnie Księdza Prymasa.
Dziękując z całego serca Jego Eminencji za przewodniczenie obrzędom poświęcenia kościoła i ołtarza, za słowo pasterskie, za udział w naszej parafialnej radości, ze spokojem wchodzimy w nowy etap życia Parafii pw. św. Antoniego Marii Zaccarii, w której my, ojcowie barnabici, i wierni tej Parafii będziemy czynili wszystko, by wiara w naszego Pana Jezusa Chrystusa umacniała się na tym terenie i przynosiła obfite owoce.
Tę niezwykle ważną dla Parafii uroczystość uświetniło wielu znakomitych gości. Ich lista jest bardzo długa. Z Włoch i Hiszpanii przyjechali barnabici: o. Giovanni M. Villa – przełożony generalny Zgromadzenia Księży św. Pawła – Barnabitów, o. Giuseppe M. Bassotti – były przełożony generalny Zgromadzenia, współzałożyciel Prowincji Polskiej, o. Victor M. Ruiz Herrero – konsultor generalny, o. Giuseppe M. Cagnetta – ekonom generalny, o. Luigi M. Motta – przełożony Północnej Prowincji Włoskiej Zgromadzenia, o. Pasquale M. Riillo – przełożony Centralno-Południowej Prowincji Włoskiej Zgromadzenia, o. Enrico M. Sironi – przełożony Wspólnoty Ojców Barnabitów w Trani, o. Vicente M. Vaya Castillejos - przełożony Wspólnoty Ojców Barnabitów w Madrycie.
Z Włoch przybyły także siostry: m. Maria Grazia Fusar Bassini – przełożona generalna Zgromadzenia Sióstr Anielanek wraz z siostrami ze swojego Zgromadzenia, m. Carmen Perri - przełożona generalna Zgromadzenia Córek Bożej Opatrzności wraz z siostrami ze swojego Zgromadzenia. Obecni byli również: ks. prałat Paolo Rudelli z Nuncjatury Apostolskiej w Polsce, ks. prof. Krzysztof Konecki – z Diecezji Włocławskiej, księża z sekretariatu Prymasa na czele z ks. kierownikiem Waldemarem Macko, ks. prałat Grzegorz Kalwarczyk – kanclerz Kurii Metropolitalnej Warszawskiej, ks. prałat Włodzimierz Artyszuk – dyrektor Wydziału Duszpasterstwa Kurii Metropolitalnej Warszawskiej oraz księża i siostry zakonne z Archidiecezji Warszawskiej i ze wspólnot zakonnych w Warszawie, a także księża z dekanatu wilanowskiego na czele z ks. dziekanem Bogusławem Bijakiem.
Przybył również ambasador Republiki Włoch, Giancarlo Leo, oraz wielu przedstawicieli władz publicznych i samorządowych z Urzędu i Rady m. st. Warszawy, z dzielnic Wilanów i Mokotów: Adam Mroczkowski – wicewojewoda warszawski, Sławomir Skrzypek - wiceprezydent Warszawy, Władysław Stasiak - wiceprezydent Warszawy, Ewa Węgłowska – burmistrz Dzielnicy Mokotów oraz jej zastępcy: Krystyna Pietrzyk, Jarosława Maćkowiak i Piotr Nogaj, Jan Ołdakowski – przewodniczący Rady Dzielnicy Mokotów i jego zastępcy: Dariusz Orzechowski i Maciej Raś; Andrzej Jerzy Pawłowski – wiceburmistrz dzielnicy Wilanów oraz Jacek Smalcerz - przewodniczący Rady Dzielnicy Wilanów.
Wszystkim gościom o. Lorek serdecznie dziękował za przybycie i pomoc w budowie świątyni. Szczególne podziękowania skierował do budowniczych kościoła:
Słowa wdzięczności kieruję do architekta, projektanta tej budowli i jej wnętrza, Pana Grzegorza Ratajskiego z Tychów, oraz konstruktorów, z którymi on współpracował - Pana architekta Leonarda Pióreckiego i Pana inżyniera Mariana Kręzla. Pan architekt Grzegorz Ratajski cierpliwie i z wielką miłością nadzorował budowę tego kościoła przez cały czas jego powstawania. Dziękuję wszystkim, bez wyjątku, firmom budowlanym i projektowym, ich właścicielom i dyrektorom, inspektorom nadzoru, kierownikom budowy, wszystkim pracownikom tych przedsiębiorstw budowlanych oraz wszystkim osobom, które całym sercem i wszelkimi swoimi siłami wspomagały mnie w tej budowie.
Na koniec zwrócił się do parafian:
Wam należy się szczególne podziękowanie. Powstanie tej świątyni stało się możliwe dzięki Waszym modlitwom, dzięki Waszym ofiarom cierpienia i wreszcie dzięki składanym przez Was ofiarom pieniężnym, zwłaszcza przez tych spośród Was, którzy nie żyją w dostatku. Dzisiejszy dzień to Wasze święto, Drodzy Parafianie, czas wspólnego wyrażania dziękczynienia Bogu za łaskę doczekania tej chwili.
Z okazji poświęcenia kościoła Ojciec Święty Jan Paweł II przesłał apostolskie pozdrowienia i błogosławił.
Nadeszło też wiele listów gratulacyjnych. Najserdeczniejsze życzenia przesłali:
- kard. Luigi Poggi – Watykan
- kard. Virgilio Noè – Watykan
- kard. Giovanni Cheli – Watykan
- abp Claudio Celli – Administracja Dóbr Stolicy Apostolskiej, Watykan
- abp Edward Nowak – Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych, Watykan
- bp Andrea Maria Erba, barnabita – Ordynariusz Diecezji Velletri-Segni, Włochy
- abp Alessandro D’Ericco– Nuncjusz Apostolski w Pakistanie
- o. Sergio Pagano, barnabita – Prefekt Tajnych Archiwów Watykańskich, Watykan
- abp Józef Kowalczyk – Nuncjusz Apostolski w Polsce
- kard. Fraciszek Macharski – Arcybiskup Metropolita Krakowski
- kard. Henryk Gulbinowicz - Arcybiskup Metropolita Wrocławski
- abp Stanisław Gądecki - Arcybiskup Metropolita Poznański i jego biskupi pomocniczy: bp Marek Jędraszewski i bp Zdzisław Fortuniak
- abp Stanisław Nowak - Arcybiskup Metropolita Częstochowski
- abp Wojciech Ziemba - Arcybiskup Metropolita Białostocki
- abp Władysław Ziółek - Arcybiskup Łódzki.
W ten sposób dzieło budowy pierwszego po wojnie kościoła wzniesionego przy Trakcie Królewskim, łączącym Zamek Królewski na Starym Mieście z Pałacem w Wilanowie, zostało zakończone. Wcześniej, przez kilkadziesiąt lat władze komunistyczne blokowały taką możliwość.
Modlitwa Jana Pawła II
„Przeto, Orędowniczko nasza,
one miłosierne oczy Twoje na nas zwróć,
a Jesusa, błogosławiony owoc żywota Twojego
Po tym wygnaniu nam okaż.
O łaskawa, o litościwa, o słodka Panno Maryjo!”
Wejrzyj, łaskawa Pani, na ten lud,
który od wieków
pozostawał wierny Tobie i Synowi Twemu.
Wejrzyj na ten naród,
który zawsze pokładał nadzieję w Twojej matczynej miłości.
Wejrzyj, zwróć na nas swe miłosierne oczy,
wypraszaj to, czego dzieci Twoje najbardziej potrzebują.
Dla ubogich i cierpiących otwieraj serca zamożnych.
Bezrobotnym daj spotkać pracodawcę.
Wyrzuconym na bruk pomóż znaleźć dach nad głową.
Rodzinom daj miłość,
która pozwala przetrwać wszelkie trudności.
Młodym pokazuj drogę i perspektywy na przyszłość.
Dzieci otocz płaszczem swej opieki,
aby nie ulegały zgorszeniu.
Jan Paweł II